Líffæraflakk

Var að lesa á Vísi.is niðurstöður skoðanakönnunar sem Reykjavík síðdegis gerði á viðhorfi hlustenda til þess hvort breyta ætti löggjöf þannig að allir væru líffæragjafar burtséð frá því hvort þeir gæfu samþykki eður ei.

Mér kemur þá í hug atburður sem átti sér stað fyrir nokkrum árum er fullorðinn maður sem ég þekki datt á höfuðið, nokkuð hátt fall niður á steingólf.  Nokkrum dögum eftir slysið hóuðu læknar í börn hins slasaða og tilkynntu að engin heilastarfsemi væri merkjanleg á þar til gerðum mælitækjum og óskuðu eftir því að fá að taka vélar sem heldu í honum lífi úr sambandi.  Börnin með óbylandi trú á læknavísindunum veittu leyfið með trega.  Að enn nokkrum dögum liðnum höfðu sömu læknar aftur samband við börnin og nú til að segja þeim að kallinn þrjóskaðist við að deyja og heilastarfsemi væri kominn í gang aftur.  Hinn slasaði var seinna útskrifaður af sjúkrahúsi að vísu ekki sami maður og fyrir slysið en þó við þokkalega heilsu.

Ég hef oft velt því fyrir mér síðan þegar líffæragjöf berst í tal, hvað ef kallinn hefði verið skráður líffæragjafi?  Hjartað hefði kannski farið til Svíþjóðar, lifrin til Danmerkur, lungun til Finnlands og restin af innihaldinu þangað sem þess væri þörf svo hefði mátt stoppa búkinn upp og breyta honum í t.d. vínskáp það var jú búið að hola hann að innan.

Nú er ekki svo að ég sé að tala á móti líffæragjöfum mín eru öll föl, vill bara vera viss um að ég sé örugglega dauður.  Amen